İnsan olmak; sıcak demire dokunduğunda ateşten canı yanmak. Canı yanmak; bir can taşımak, insan olmak. Nedense insan olduğumuz ihtiyaçlarımızı olumlu yönde karşıladığımız zaman aklımıza gelmektedir. İstiyoruz, elde ediyoruz. İşte o zaman gülümsüyoruz hayata ve diğer insanlara. Ama ya ihtiyaçlarımızı karşılayamadığımız zaman? O zaman insan değil vahşet oluyoruz. Unutuyoruz yaratılış gerçekliğimizi. Sıcak demire dokunduğumuzda canımız yanıyor ya, insanın özü canı oluyor. Elbet canı can eden bir Yaratıcı gerekiyor. Canımızın Cananını unutunca hiçliğe düşmek içten bile değil. Unutmak bizi var edeni, türlü belaların kaderi. Bugünün bütün teknolojik dertleri insanın kendi psikolojisi ile tutulduğ

İçeriğin devamı sadece üyeler içindir!